Maia Kharshiladze is the 6th generation winemaker. She tells us that all of her ancestors grew grapes on this very land and made wine, including her great grandfather’s grandfather David, who had vineyards in Zemo Imereti (Upper Imereti). Her home and vines vessels, wooden bowls, copper pots, pitchers, – all of it is two-century-old. She has a small ethnic museum in an old barn in her garden, where she displays them.
“Since my childhood, I remember the Imeretian varieties grown in the vineyards of my ancestors – Dzelshavi, Tsolikouri, Kvishkhuri, Rko Shavi, and Imeruli Saperavi. The harvest would be grand, they’d produce excellent wines from each variety separately, combining only
Tsitska and Tsolikouri,” Maya tells us.
She and her family took over their ancestors’ business and continue making wine. Imeretians, especially from Zemo Imereti, refer to qvevri as “churi”, and unlike East Georgia – here, the churis are placed outside of the wine cellar. The front of the wine cellar where churis are buried is called “churistavi”. “I remember when my grandfather was asked where he was going, he would always respond – “On to churistavi”. That’s where the name of the winery comes from”.
Maia and her husband have been making wine for 3 years now. They use Dzelshavi and Tsolikouri from the Imeretian varieties and Saperavi and Kakhuri Mtsvane from the Kakhetian ones. Last year, “Churistavi Wine Cellar” Dzelshavi competed in the IWSC and won a bronze medal. In the future, they plan to grow local varieties, including rare ones – Rko, Kvishkhuri, and Tsitska.
Churistavi wines (made with Imeretian and Kakhuri varieties) are made in churi, as is traditional for Imereti. There are 8 churis, 6 of which are active, and the two were left from their greats.
The family is actively involved in wine tourism as well. They host guests from different countries, offering Imeretian dishes and wine – a truly locally sourced feast.
მარანი ჭურისთავი
მაია ხარშილაძე მეექვსე თაობის მეღვინეა. გვიყვება, რომ ყველა მის წინაპარს აქ, ამ მიწაზე მოჰყავდა ყურძენი და წურავდა ღვინოს, მათ შორის, დიდი ბაბუის ბაბუა დავითი, რომელსაც ზემო იმერეთში ვენახები ჰქონდა გაშენებული. ამ კარ-მიდამოში ყველაფერი ორსაუკუნოვანი ისტორიის მატარებელია, მათ შორის, საღვინე ჭურჭელი და ნივთები – ხის გობები, სპილენძის ქვაბები, თუნგულები, საჩეჩელა, რომლებსაც მაიამ თავი მოუყარა და ეზოში, ორსაუკუნოვან ბეღელში პატარა ეთნო-მუზეუმი მოაწყო.
„ბავშვობიდან მახსოვს წინაპრების ვენახებში გაშენებული იმერული ჯიშები – ძელშავი, ცოლიკოური, ქვიშხური, რკო შავი და იმერული საფერავი. ისეთი მოსავალი მოდიოდა, თითოეული ჯიშისგან ცალ-ცალკე აყენებდნენ ხოლმე საუცხოო ღვინოებს, ერთად კი მხოლოდ ციცქა და ცოლიკოური იწურებოდა,“ – გვიყვება მაია.
ამ ორსაუკუნოვანმა ისტორიამ განაპირობა ის, რომ ოჯახთან ერთად წინაპართა მიერ დაწყებულ საქმიანობას დაბრუნებოდა, ტრადიცია გაეგრძელებინა და მეღვინეობაში ჩართულიყო.
იმერეთში, უფრო კი ზემო იმერეთში, ქვევრებს ჭურებს უწოდებენ და აღმოსავლეთ საქართველოსგან განსხვავებით, ისინი ყოველთვის მარნის შენობის გარეთ გვხვდება. ჭურისთავი მარნის წინა ადგილს ეწოდება, სადაც ჭურებია ჩაყრილი. „მახსოვს, როდესაც ბაბუას ჰკითხავდნენ, სად მიდიხარ, უპასუხებდა ხოლმე – ჭურისთავზეო. აქედან მომდინარეობს ჩვენი მარნის სახელწოდებაც“.
3 წელია, მეუღლესთან ერთად მეღვინეობას დაუბრუნდა და მამა-პაპისეულ მარანში იმერული ჯიშებისგან – ძელშავი და ცოლიკოური, ასევე კახური ჯიშებისგან – საფერავი და კახური მწვანე – ღვინოს აყენებენ. „მარანი ჭურისთავის“ ძელშავი გასულ წელს, IWSC-ს კონკურსშიც მოხვდა და ბრინჯაოს მედალი მოიპოვა. სამომავლოდ, ადგილობრივი, მათ შორის კი იშვიათი ჯიშების – რკოს, ქვიშხურის და ციცქას გაშენებასაც გეგმავენ.
„ჭურისთავში“ ღვინოებს (იმერული და კახური ჯიშებისგან) ტრადიციული იმერული მეთოდით – ჭურში აყენებენ. ეზოში 8 ჭურია: ექვსი მოქმედი და ორიც ძველი, წინაპრებისეული.
მაია და მისი ოჯახი აქტიურად არიან ჩართულები ღვინის ტურიზმში. სტუმრებს სხვადასხვა ქვეყნიდანაც იღებენ, რომლებსაც მათივე მოყვანილი პროდუქტებისგან მომზადებული იმერული კერძებითა და ღვინით უმასპინძლდებიან.
